«جرم سیاسی» اصطلاحی در حقوق مدرن است که در برابر جرم عادی بکار می‌رود و دو روش برای بازشناسی آن از جرائم عادی وجود دارد: «روش احصا» و «روش ضابطه». در روش اخیر، سه ضابطه مهم وجود دارد؛ ضابطه ذهنی، عینی و تلفیقی. پس از استقرار نظام جمهوری اسلامی، اصل 168 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، به جرائم سیاسی و مطبوعاتی اختصاص یافت که قانون‌گذار عادی را موظف به تعریف جرم سیاسی و نحوه انتخاب، شرایط و اختیارات هیئت‌منصفه کرد. به دنبال این تکلیف قانونی و تلاش‌های مکرر صورت گرفته توسط مراکز علمی و سازمان‌ها و نهادهای مختلف، در سال 1395 قانون جرم سیاسی تصویب گردید. در فقه اسلامی نزدیک‌ترین عنوان به جرم سیاسی که در حقوق مدرن مطرح‌شده جرم «بغی» است. از نظر تعریف بین جرم بغی و جرم سیاسی تفاوت‌ها و شباهت‌هایی وجود دارد. اما در این که بغی مصداقی از جرم سیاسی به مفهوم امروزی باشد تردیدی نیست. هرچند به نظر می رسد قانون‌گذار در قانون سال ۱۳۹۲ رویه تفکیک بین جرم سیاسی و بغی را در پیش گرفته است که این رویه قابل نقد است.
)