مزار بزرگان دین، کانونی برای آمد و شد ارادتمندان و مکانی برای حاجتخواهی است که همواره باید از آلودگیها پاک گردد. زمانی که ویروس فراگیری مثل کرونا بهواسطه عامل انسانی، شیوع مییابد، برای حفظ جان انسانها و سلامت آنان، چارهای جز ایجاد محدودیت یا تعطیلی موقت اجتماعات نیست. اما این محدودیتهای موقت از جایگاه رفیع آن اماکن مقدس نمیکاهد و نقش حاجتدهی آنها را از بین نمیبرد. لیکن دکتر عبدالکریم سروش، ضمن نفی جایگاه تاریخی این مزارات، همگام با سلفیان وهابی، این شبهه را که خفتگان زیر خاک در آن مزارات، قدرت برآوردن حاجات و شفای بیماران را ندارند و هیچ دلیل معتبر عقلی و نقلی بر مشروعیت حاجتخواهی و شفاطلبی از ایشان وجود ندارد. بستهشدن آن جایگاهها نیز عاملی برای باطلدانستن حاجتدهی و شفابخشی آنها تلقی شده است که در این نوشتار تلاش میشود به این شبهه، پاسخ داده شود.