«مشورت» یعنی صلاح‌اندیشی، رایزنی و تدبیر و مشورت در اندیشه سیاسی امام علی نیز به معنای استقبال از دیدگاه و نظر دیگران است. «سیاست» هم به مفهوم «هدایت، رهبری و تدبیر امور مردم» است.
به نظر امیر مؤمنان، هیچ پشتیبانی موثق‌تر و استوارتر از مشورت وجود ندارد. هیچ خردمندی از مشاوره و رایزنی با خردمندان، خیرخواهان، عالمان، صاحبان تجربه، اهل احتیاط، پارسایان و عاقلان، بی‌نیاز نیست.
مشورت، آثار و نتایج فراوانی دارد؛ مانند: «شخصیت‌دادن به مردم»، «شکوفایی استعدادها»، «شناخت افراد خیرخواه و عاقل»، «کم‌کردن ضریب خطا»، «جلوگیری از استبداد»، «رشد فکری و فرهنگی مردم»، «احترام به مردم»، «سهیم‌شدن در خِرد دیگران»، «به دنبال‌داشتن امداد الهی و پیروزی»، «جلوگیری از حسادت‌ها، ملامت‌ها و انتقادهای بی‌جا»، «بالندگی فرد و جامعه» و «پرورش انسان‌های شجاع، حق‌طلب، عادل و وظیفه‌شناس».
بایدها و نبایدها در مشورت‌شونده، از مباحث مهم در شور و مشورت است؛ صفاتی مانند: «خردمندی»، «خیرخواهی»، «علم و آگاهی»، «تجربه»، «خداترسی» و «عقل» از بایدهایی هستند که هم شایسته و هم بایسته است در مشورت‌شونده وجود داشته باشند و ویِِِِِِژگی‌هایی همچون: «بخل»، «ترس»، «حرص»، «جهل»، «لجاجت» و «دروغ» از نباید‌هایی هستند که هم شایسته و هم بایسته است در مشورت‌شونده وجود نداشته باشند.
)