پدیدة تهاجم فرهنگی، گذشته از این وجه که فاعلیتی سیاسی و هدفمند را در ورای خود دارد و با برنامهای از پیش تعیینشده و غرضورزانه (ونه با هدف تعاطی فرهنگی غیر هژمونیک) پیش میرود، دارای وجهی دیگر نیز هست که نباید از نظر دور بماند. این وجه، مکانیسم درونی تهاجم است. تهاجم فرهنگی آنچنان که مقالة حاضر در صدد تبیین آن است، با استحالة ذائقة زیباییشناسی بشر، به تغییر وسیع فکری ـ فرهنگی پارادایم سنت میپردازد.