یکى از پیشفرضها و مبانى در حوزه دینشناسی، شناخت مدارک و منابع دین است. در تقسیمبندى اولیه، منبع دین را مىتوان به منبع ثبوتى و اثباتى تقسیم کرد. منبع ثبوتى و منبع جوشش دین، فقط مشیت و ارادهخداوند متعال است، اما منبع اثباتى و اکتشافی دین، که با آن، اراده و مشیت خداوند کشف مىشود، انواعی دارند. در تقسیمبندى، منابع و مدارک اثباتى دین دو نوع درونى و برونىاند. مراد از منابع و مدارک درونى، همان عقل، و مراد از مدارک برونى، کتاب و سنت است. اینها در حقیقت، منابع و مدارک دیناند و از این راه مىتوان به اراده الهى رسید و آنچه را اراده الهى بدان تعلق گرفته است کشف کرد. قرآن، یعنی وحینامه الهی و کتاب شریعت، یکی از منابع بیرونی فهم دین به شمار میآید که خداوند آن را برای هدایت بشر نازل کرده است. مسئله مهم و اساسی در اینجا این است که آیا قرآن وحیانی است یا برخاسته از درک و تجربه معنوی شخص پیامبر در صورت وحیانی بودن آن، آیا فقط محتوای قرآن، وحیانی است یا متن و محتوا هر دو؟ آیا وحی نوعی تجربه شخصی است؟ اینها از جمله پرسشهایی است که در این مقاله تلاش شده است به آنها پاسخ داده شود. از نظرگاه صحیح، اولاً وحیانیت قرآن کریم، هم از ناحیه متن است و هم از ناحیه محتوا؛ ثانیاً قرآن و وحینامه الهی، غیر از تجربه دینی یا تجربه نبوی است؛ ازاینرو ابتدا تلاش شده است ضمن بحث و بررسی دیدگاههاى مختلف اندیشمندان اسلامی، در این زمینه، نظر درست نیز بیان گردد.