در این مقاله درباره عرفان عملی اهلبیتی که یکی از دو شاخه عرفان اهلبیتی است، سخن میگوییم. در آغاز به تعریف عرفان نظری و عملی میپردازیم و از آن به عنوان شناخت ویژهاى یاد میکنیم که از راه شهود درونى و یافت باطنى حاصل میگردد و نام علمى از علوم الهى است که به معناى شناسایى حق تعالی و معرفت مخصوصی است که از طریق تصفیه باطن و تخلیه سرّ از غیر خدا و تجلیه روح حاصل میشود و طریق مخصوص انبیا و اولیا و عرفاست. پس از آن از مبادی، مبانی و مؤلفههای عرفان عملی اهلبیتی سخن میرود. سپس از احوال و مقامات سلوک و دستورعملهای سلوکی ائمه هدی ، نقش امام و ولیّ الهی در سیر و سلوک صائب، شیوه اهل بیت در تربیت سلوکی و عرفانی، تجربه عرفانی و کشف و شهود و عوامل و موانع آنها در پرتو قرآن و سنّت قولی و سیره عملی اهل بیت عصمت و طهارت گفتوگو میشود. نیز کوشش میشود آموزههای عرفان اهلبیتی در باب سیر و سلوک، از سنت قولی و سیره عملی اهل بیت و مناجاتهای عمیق و عاشقانه و ادعیه بلند آنان و نیز از گفتوگوهای آنان با اصحاب سرّ که در جوامع و منابع معتبر آمده است، استخراج و تبیین و تحلیل شود و در این راستا از عرفان مصطلح اسلامی نیز بهره خواهیم برد.